Шэрым пузам душаць хмары Поля нудныя абшары. I, як мокрая варона, Села вёска між загонаў; Луг і лес сумуе голы, А Сцяпан зусім вясёлы — П'е без меры самагонку,
— Што? Зноў на сход? Ды зноў даклад? Вучыць старых ты заўжды рад, А сам яшчэ малакасос,— Сказаў мне раз Хвядос.— Цяпер з старых дык проста здзек... Пражыў мой дзед і бацька век,