Беларусь па вушы гразне,
Але ў вёсках Беларусі
Днём з агнём ніводнай лазні
Не знайшоў бы нават, мусіць.

Ад Барысава да Слуцка
(Аж прызнацца нейк нялоўка)
Ўсе прывыклі не па-людску
Сяк-так боўтацца ў начоўках.

Сяк-так дзядзька плечы й грудзі
Папалам памые з горам,
Але далей кажа,— будзе,—
Раздзявацца, бачыш, сорам.

Нібы кветкі, маладзіцы
Тут страчаюцца парою,
Але ніжай паясніцы
Абраслі, як ёсць, карою.

Нават людзі ёсць такія,
Што другую палавіну
Ім хто-небудзь толькі мые,
Як кладуць у дамавіну.

Лазняў болей — больш здароўя.
Гразь жа нам нясе хваробу.
Дык збудуйце ж,— клічу зноў я,—
Хоць адну на тую спробу!

1923