Нямала ёсць яшчэ натур
Дзівацкіх паміж нас.
Жыве адзін такі Артур
(Папросту — Апанас).

Наватар, што ні гавары!
Мастак па-свойму гнуць:
Усё нагамі дагары
Гатоў перавярнуць.

Што да яго стварыў народ,
Яму не пад нутро:
На ўсё ён толькі крывіць рот
I буркае: «Старо».

Ці ёсць з таго карысць, ці не,
Не здольны думаць ён,
А рад усякай навіне
Аддаць зямны паклон.

I так ён прагне навіны,
Ў такі ўвайшоў азарт,
Што нават стаў насіць штаны
Шырынкаю назад.

Усёй ваколіцы наўздзіў
(Я праўду гавару)
Ён нават сад перасадзіў
Карэннямі ўгару.

Тут людзі ахнулі: — Ого!
Вось гэта навіна! —
Пасля спыталіся ў яго:
— А дзе ж садавіна?

1966