Брацця, к агульнаму шчасцю
Трэба жыццё кіраваць.
Роўнасць, братэрства і згода
Будуць нам шлях асвятляць.

— Муляр, слухай! Што кладзеш ты?
— Дол смяротны, бачыш,— склеп.
От, як скончу ўсё дарэшты,
Буду мець рубель на хлеб.

Што кажаш мне, паэт, a праўдзе тэй, што будзе?
Мне сэрца кроіцца ад крыўды нашых дзён!
A бачу добра й сам: ідуць да праўды людзі,
Расцець яе жаўнер, і шырыцца загон Марудна, братачка!
I покуль сонца ўзыдзе, Дык вочы выесць нам салёная раса,
I покуль першы дзень людскога шчасця прыйдзе,
Мільёны сэрц праткне гароты злой каса.

Ты, мой брат, каго зваць беларусам,
Роднай мовы сваёй не цурайся;
Як не зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер не зракайся.

Чаму з маленства, з ураджэнства
Ў жыццёвы май
Не ўмеў, як маці, шанаваці
Цябе, мой край?

Жыве спакойна вол пад тым ярмом сваім,
Намуляў карак. Мазолі, скрозь мазолі!
Падкінуць сена жмут — яму й таго даволі.
I лёс мізэрны свой не назаве благім.

Ой, спаліце, перуны,
Майго Янку, бо дурны!
Назаляе толькі мне,
А каб сватацца, дык не!

На чужой староначцы
Заняпаў душой,
I згубіў здаровейка,
І згубіў спакой.

Браце мой любы!.. Ідзеш на вайну...
— Кліча агульны прыказ...
Кінеш радзімую ты старану,
Кінеш сямейку і нас!

Прыпарыла,
Нахмарыла
I ўдарыла!
— Святы Ілля...
Маланка ўраз з'явілася,