Прыгожы сад, які любіў Вато:

Між дрэў зялёных статуі паўсталі,

Вось грот, гадзіннік сонечны, a далі

Фантан... Напэўна, саду год са сто.


Стаю я, сню пра знікнуўшыя дні

I кніжку новага пісьменніка трымаю.

Яе я разгарнуў... i закрываю,

Здзіўлёны ўкрай, што гэта не Парні.