Скрылась кветамі ў полі магіла,

Зарасла бур'яном і травой,

I ўжо памяць людская забыла,

Хто пахованы тут пад зямлёй.

I ўжо, пэўна, ніхто не спазнае,

Што не просты пясчаны курган,

А старая магіла сцяпная

Там ляжыць, дзе красуе бур'ян.

Ці ж не гэтак схаваў ад вас, людзі,

Маёй мовы блеск пекны і жар

Тую тугу, што цісне мне грудзі,

Ад каторай марнее пясняр?

1910