Скучна мне ў глыбіне, ў цішыне;

Ўспамінаю я на дне аб вясне;

Я вясною пляснусь-ўскалыхнусь,

Зеляною муравой убярусь.

Выйду, белая, з цёмнай вады,

– Бачу: у лес ідуць людскія сляды;

Кінусь, брошусь я за німі з ракі:

Асвяціце вы мне пуць аганькі!

А людзей атышчу, абайду,

Вочы ўсім ім зацямню, адвяду.

I туды, дзе лягла цемень, мгла,

Дзе зялёны крыж свой ель падняла,

Ўсіх туды заваблю, завяду:

«Вы пацешце-ка мяне, маладу!»

Як пачну абнімаць, цалаваць, –

Будуць біцца, заціхаць, уміраць.

А я гучна смяюсь, хахачу,

Абхвачу іх, не пушчу, шчакачу!

Хараша ты, ігра, весяла!

Харашы вы, нежывыя цяла!

Але блізка гадзіна утра –

Разгарнецца за лесам зара.

І з нудою я ў рэчку лажусь,

Горка плачу, рвусь з вады, груддзю б'юсь!

Там плывець, веець хмелем вясна, –

А тут холад, глыбіна, цішына.

1908