Разгулялася вясёлая мяцель,
Прабудзіўся, ў поле кінуўся Падвей.
Ў галаву яму ударыў снежны хмель, -
І не змог ён бурнай радасці сваей.
Пляша, скача. Снег зрываецца, ляціць.
Веюць ў полі снегавыя рукава,
А Падвей нясецца, кружыцца, гудзіць,
Запявае, удалая галава!
Рвецца белы, рвецца, трэплецца насоў,
Разляцелісь яго кудры-валасы,
З трэскам падаюць галіны ад кустоў,
Енчаць, плачуць на раздоллі галасы.
Доўга, доўга будзе цешыцца Падвей!
Калі ж зваліць хмель ў пуховую пасцель, -
Белы снег яго хавае між палей,
Замяцець, уложыць буйная мяцель.
1909