Ад спомінаў дзіцячых лет

Ў маёй душы астаўся след.

Я помню, як бывала рада

Мае сэрца плітцы шакалада,

Абгорненай з усіх старой

Паперкай яркай з візэрункам:

Там пад «загаданным малюнкам»

Пытанне йшло: «Дзе Купідон?»

Я не забыў, як доўга з ей

Сядзеў я ў комнатцы маей,

Страх зацікаўлены загадкай,

Хоць закусіўшы шакаладкай.

Бо тут жа, тут хаваўся ты!

Бо можа з сетак малявідла,

Што ўжо даўно вачам абрыдла,

Твае праглянуць мне чэрты;

I ўстанеш ты перада мной

3 крылатай, гостраю страдой,

Мне ў сэрца мецячай, і з лукам,

Пяяць гатовым поўным згукам!

Ды ўсё жа быў не бачан ён,

Хоць я і слёзы ліць прымаўся.

Што ж ты вачам не паказаўся,

Уладар кахання, Купідон?

3 тых часаў многа лет прайшло,

Прайшло – і зеллем парасло,

І зноў забытае пытанне

Устае ў сувораму чаканні.

Я Купідона зноў шукаць

Бяруся сквапна і рухава,

Ды так няскладна гэта справа,

Што лепш бы ёй маўчаць.