A чалом, чалом, мае госцейкі,

Сабірайцеся на бяседачку,

Ha бяседачку ў хату новую,

Ў хату новую — сасновую,

Ды за столікі кляновыя,

За абрусікі бялёвыя,—

Ой, бялёвыя-саматканыя,

У узоры вышываныя.

Вышывала я у сем шаўкоў,

Вышывала каршуновы суд.

Ён суды дае — перасуд бярэ:

3 большых птушак — хоць па пёрыйку,

A з драбнейшых — дык i цэлы хвост.

Прыхадзіў тут мужык-верабей,

Каршуну ў ногі кланяўся.

Ha сініцу-цешчу жаліўся.

He дамовіў ён скаргі свае,

Як пачаўся i трэск i грук.

Успырхнулі ўсе, злякаўшыся,

Разляцеліся, хто куды здалеў.

Каўка неяк затрымалася,

Ды i тая пахавалася, —

I узораў не асталася.

Ды красна бяседа не узорамі,

А ласкавымі прыгаворамі;

He ядвабнымі абрусамі,

A ласкавымі прымусамі.