Чарнеецца сажаю вечар.
Дождж б'ецца аб хвалі ракі;
Гуляе, гудзе над ёй вецер,
Заводзіць, што ў полі ваўкі.

Спакойна мне тут пад вадою:
Залёг я ля млына на дне;
Апруся на кола рукою, -
Млын казку старую пачне.

Кругі завіруюцца жорнаў,
Трасецца хадырна сцяна;
А думы - як колас без зёрнаў, -
Усё мяне цягне да сна.

Бяспамятна колы піхаю,
Хілюся да дна галавой -
І ўжо я драмлю, засыпаю
Пад шум непагоды глухой.

1909