На стромкім усхоне
Стаяў задумены мастак.
Шум гонкае хвоі
Навеяў таемнасць і страх.
Глянуў на дол
Ён маўкліва, −
Сціснуўся боль:
Сплямлена кроўю каліна!
Далей
У хмалёвыя хвалі
Кінуў праніклівы зрок:
Смутку народа майго не схавалі,
Тоіце нейкі няведамы змрок!
Холад у вашым прадонні! –
Скрухай наліўся душы яго хмель;
Бачыць ён вобраз бяссмертны
Мадонны
Стварыў што мастак Рафаэль.
Далі
Празрыстымі сталі,
Промені сонца
Яснотай чало апавілі.
Істота ўся ў захапленні бясконцым, −
Рукі прастор ахапілі.
− Любы мой, мілы прастору,
У нашай забытай нізіне
Сцелецца новы Шлях Млечны! –
Вечарам зораста-сінім
Праходзіць ім будзе Марыя;
Юнак прывітаецца чула,
З каханнем у сэрцы затоена-вечным.
− О, светлыя зоры,
Пад вэлюмам срэбным я з ёй заначую!
Палкія вусны пяшчотай акрыю,
Ave, Maria!
1926