Асенні дождж адплакаў,
Апаласкаў парэнчы крат...
За ўсё, за ўсё вам дзякуй:
І за цынгу, і за інфаркт.

Яшчэ ўстаю з пасцелі,
Каб дапісаць апошні сказ.
Бары не адшумелі,
І залаты прамень не згас.

Яшчэ жывуць надзеі
І акрыляюць дум узлёт.
Скажыце, дабрадзеі,
Чаму у вашых сэрцах лёд?

Не грэе ён, а студзіць,
Аж ледзянее ў жылах пульс.
За песні не асудзіць
Мяне Радзіма Беларусь.

За словы праўды горкай
Я прабачэння не прашу,
Хоць і заходзіць зорка,
Але не плюйце мне ў душу.

Мае браты-браточкі,
З народам быў я на сяўбе.
Народ і ў дзень святочны
Мяне пакліча да сябе.

1962