Не губі сябе, дзяўчына,
Не йдзі замуж за «саўчына»,
Ох, не йдзі!

Ён кахае скрозь кабету
Афіцыйна па дэкрэту,—
Ой, глядзі!

I цалуе, небараку,
Толькі ў планавым парадку,
Акурат,

Кропка ў кропку па раскладу...
Ну, якую ж дасі раду?
Бюракрат!

Не зважае, што ты жонка,
Не душа ў яго — суконка:
Фармаліст:

Хочаш лішнюю забаву,
Падавай яму заяву —
Цэлы ліст.

I падаўшы, ўсё ж такі ты
Не абойдзеш валакіты
Ўсё адно:

Засушыць ён можа справу,—
I цябе й тваю заяву —
Пад сукно.

Ён мяркуе так і гэтак,
Што пара ўжо з пару дзетак,
Каб таго...

Толькі гляне як начальства
На такое вось «нахальства»
На яго?

Як начальства коса гляне,
Дык «саўчын» адразу звяне —
Сам не рад;

Задрыжыць, і пал патухне:
Каб не ўзгрэлі, што разбухне
Апарат.

Не любі ж, глядзі, «саўчына»
Ды не траць свайго, дзяўчына,
Хараства.

Што ж ты зробіш бюракрату?
Што спагоніш за растрату?
Чорта з два.

1927