Аж дрыжыць сяло ад крыку —
Гэта дзеляць сенакос,
Дык сабраўся сход вялікі,—
Дай і я ўваткну свой нос.
Можа, й мне дадуць кусочак,
Хай хоць будзе асака,
Бо кароўка ж сена хоча,
Сам хачу я малака.
Падыходжу, чую — сварка,
Ўсё мацнеюць галасы.
Гэта Ясь грызецца з Маркам,—
Вось паскусваюць насы.
— Каб цябе ўзяла вяроўка!
Ну, каму ж ты аддасі?
Адзін конік ды кароўка...
Хіба сам мо паясі?
— Дык табе мо толькі трэба,
Што ў цябе кароў штук пяць?
Я за сена куплю хлеба,
У цябе ж буду купляць.
— Будзеш, мусіць, піскулянтам?
— Спекулянт, ды не кулак,—
Умяшаўся і Сцяпан там.
Ён, бач, Марку быў сваяк.
Вось забрала і Вінцэся —
Ён камечыць кулакі;
Так, як пеўні — ну, фацэся!
Падарваў я з іх бакі:
З кулакамі лезуць к носу,
Што ні слова, дык і «маць»,—
Ўжо не трэба й сенакосу —
Дай пярэбрыну зламаць.
Стала ўсім тут не да смеху —
Ў бойку лезе паўсяла,
Ясь вось Марку як заехаў,
Аж «смятана» пацякла,
А Сцяпан тут зараз Ясю
Размахнуўся ды — бабах!
Гэтаксама нос расквасіў,
Сам дастаўшы па зубах.
Я са сходу жвава ходу,
Не схацеў і малака:
Лепш ні мёду, ні смуроду,
Ні па носе кулака.

1923