На нас узнімаюцца рыцары ночы,
Іх сочаць у цьме нашы зоркія вочы:
Хай точыць ім сэрца зялёная злосць,—
Па смерць сюды прыйдзе няпрошаны госць.

Як ворану вышай арла не лятаць,
Так ворагу нашай зямлі не таптаць.

Ёсць што бараніць нам і чым бараніцца,
Скала непрыступная наша граніца,
I пораху хопіць у нас, і свінца,
Каб ворагаў знішчыць усіх да канца.

Як ворану вышай арла не лятаць,
Так ворагу нашай зямлі не таптаць.

Мы сілы падвоім, мы храбрасць патроім,
Мы ворагаў іх жа крывёю напоім,
Як ворану вышай арла не лятаць,
Так ворагу нашай зямлі не таптаць.

1939