Журавінамі плача восень,
апавіўся тугою абшар.
Я не ведаю, можа, здалося,−
незвычайна баліць душа.
Апавіўся тугою абшар,
а верасень сэрца калечыць.
Незвычайна баліць душа,
быццам цісне нешта на плечы.
А верасень сэрца калечыць,
пальцамі жоўтых кляновых лістоў.
Быццам цісне нешта на плечы,
галаву схіляе на дол.
II
Ой, туга! Хай ляціць з журавамі,
хай на ніцыя лозы туга ляціць.
Нас жыццё віратлівае вабіць
і спяваць будзе з намі ў трысці.
Хай на ніцыя лозы туга ляціць,
доля наша павінна быць з намі.
І спяваць будзе з намі ў трысці
між сцюдзёна-ліловых туманаў.
Доля наша павінна быць з намі,
бо дагэтуль яе не было.
Між сцюдзёна-ліловых туманаў
апране нас сваім крылом.
III
Каля возера, пушчы зымшалай
я на пасту калісьці ганяў.
Мне здавалася: жоўкне памалу
і засохне прыбалотны хмызняк.
Я на пасту калісьці ганяў,
дзераза пасцілалася ў ногі.
…І засохне прыбалотны хмызняк,
калі песня журбу не прагоніць…
Дзераза пасцілалася ў ногі,
вецер сыпаў лістоту далоў.
Калі песня журбу не прагоніць,−
яе не адкіне далонь!
1923