Страціўшы ў выгнанні дачку Волечку і сваю жонку Ганульку, якія памерлі ад холаду, голаду і непасільна цяжкай працы, Хведар з усіх сіл імкнецца на радзіму, туды, дзе засталіся родная вёска, родныя людзі, сын. Хіба мог ён думаць, што тут яго не прызнаюць, што Міколка сам наставіць на яго дула пісталета і рука ў яго будзе цвёрдай? У тым, што тварылі бальшавікі ў страшныя трыццатыя, змаглі разабрацца толькі праз гады. Ды позна — загублена столькі жыццяў. Аднак праўду кажуць: лепш позна, чым ніколі.